II - Prolog

Do Ciebie

Piszę w żalu, piszę w tęsknocie

piszę, a ptaki śpiewają na płocie

Świat wciąż szaleje, burza ludzkości

Jedyne, co pewne, to stosy kości

A ja... a ja jestem tu

Jestem tu i nic twego nie zmieni

Nie zwieją mnie wiatry, nie ulegnę zawiei

Deszcze mnie nie zmyją i ziemia nie pogrąży

Jestem tu dokąd serce moje dąży

I nawet jeśli odejdziesz do świata

Będę tu, gdzie brat kocha brata

Gdzie wilk wilkowi człowiekiem

A wszyscy młodsi są wraz z wiekiem

Gdzie muzyka sfer niebieskich

Brzmi w nieustannej radosnej pieśni

Gdzie życie śmierć zwycięża

A rycerz pokonuje bez oręża

Tu  nie walczysz wciąż z naturą

Tu góra zawsze pozostanie górą

A las lasem, bo taka jego natura

I w oddali słychać śmiech tura

Słychać też tętent pędzących koni

Których nawet długoszyja żyrafa nie dogoni

Słoń z zadartą trąbą namawia do wierzenia

A wilcza sfora poluje na marzenia

Ptaki świergoczą na szafirowym niebie

I jedyne, czego tu brak, to... Ciebie

Dzień jak zawsze, godzina piąta

Ale świat już nie tak samo wygląda

Już nie te wiatry i nie te drzewa

Już nawet ptak inaczej śpiewa

Już inna góra, inna natura

I nie ma też tego tura

Nie ma żyrafy i nie ma słoni

Zniknęło także to stado koni

Lecz póki stąd nie zniknie nadzieja

Ja jestem i nic tego nie zmienia

Jestem byłam i będę wbrew wszystkim dążeniom

Kierując się Wiarą Miłością i Nadzieją

Szukaj mnie... 

S****ó*

Jeśli ktoś chce otrzymywać informacje o nowych postach, niech poda swój namiar w komentarzu (blogowy, mailowy bądź inny).